Albanija država u jugoistočnoj Evropi odnosno na Balkanskom poluostrvu.

Albanija (zvanično: Republika Albanija, alb. Republika e Shqipërisë, kraće Shqipëria) jeste država u jugoistočnoj Evropi odnosno na Balkanskom poluostrvu. Graniči sa Crnom Gorom i Kosovom na sjeveru, Makedonijom na istoku i Grčkom na jugu. Na zapadu prirodnu granicu čine obale Jadranskog i Jonskog mora, zbog čega se ona ubraja u sredozemne države. Zemlja je članica Ujedinjenih nacija, NATO saveza, CEFTE, ekonomske kooperacije crnomorskih država, Organizacije islamske konferencije, Regionalnog vijeća za saradnju u Jugoistočnoj Evropi (SEECP), OSCE-a te kandidat za pristupanje Evropskoj uniji. Glavni i najveći grad Albanije je Tirana.
Sa površinom 28.748 km2, Albanija je nešto manja od Belgije, a sa 2,82 miliona stanovnika ima približno kao tri četvrtine stanovništva Bosne i Hercegovine.

Albanija ima 362 km[5] dugu obalu Jadranskog i Jonskog mora, sa brojnim pjeskovitim i kamenitim plažama. Među poznatijim turističkim mjestima su Velipoja, Shëngjin, Drač i Vlora na Jadranskoj obali te Dhërmi, Himara i Saranda na Jonskoj obali. Na najužem mjestu Jadranskog mora, Otrantskim vratima, albanska obala je udaljena od Italije samo 73 km, a mjesto Ksamil udaljeno je samo 2 km od grčkog ostrva Krfa.

Prirodna podjela[uredi | uredi izvor]

Jutro na vještačkom jezeru Koman na sjeveru Albanije

Kamenita plaža kod mjesta Saranda

Zgrade u rubnom dijelu Tirane. Glavni grad Albanije je zabilježio udvostručenje broja stanovnika u posljednjih 20 godina.
Oko polovine površine Albanije zauzima brdovito područje sa nadmorskim visinama iznad 600 m. Manji dio od toga su područja visokih planina.[6] Od jezera Skutari na sjeveru pa sve do grada Vlora na jugu proteže se duž obale vrlo uski pojas aluvijalnog tla koji je ponegdje širok samo par kilometara. Taj pojas se u centralnom dijelu Albanije širi u veliku Muzakijsku niziju (Myzeqeja). Na obali se nalaze brojne lagune i močvarna, vlažna područja. Pošto samo doline, brežuljkasto područje, dijelovi primorskih ravnica i neke visoravni omogućavaju gušću naseljenost stanovništa, u takvim regijama je ona relativno visoka, dok su drugi dijelovi zemlje relativno slabo naseljeni.

Na sjeveru Albanije nalaze se Prokletije (Albanske Alpe), koje pripadaju planinskom lancu Dinaridi. Najviši vrh Albanije sa 2.764 m nadmorske visine je Korab, koji se nalazi sjeveroistočno od Peshkopia i čini granicu sa Makedonijom. Osim njega također je poznata i planina Jezerca. Ona je sa 2.694 m n.v. najviša planina koja se u potpunosti nalazi u Albaniji.

Hidrografija[uredi | uredi izvor]
Sve veće rijeke Albanije ulijevaju se u Jadransko more. Sa 282 km, Drim je najduža rijeka ove zemlje. Crni Drim otiče iz Ohridskog jezera. Kod sjeveroalbanskog grada Kukësa spaja se sa Bijeli Drimom koji izvire na Kosovu. Rijeka Drim teče prema zapadu kroz više većih vještačkih jezera i kod Skadra se ulijeva u Jadransko more. Druge veće rijeke u Albaniji su Mat, Shkumbin, Seman sa Devollom i Vjosom koje više ili manje direktno teku u zapadnom pravcu prema Jadranskom moru, pri čemu prolaze kroz brojne planinske lance. Preko kratke rijeke Bojane (alb. Bunë) odlijeva se Skadarsko jezero prema moru a jednim dijelom ona čini i granicu prema Crnoj Gori.

Klima[uredi | uredi izvor]
U Albaniji preovladava suptropsko-sredozemna klima sa prosječnim godišnjim temperaturama od 16 °C i prosječnom količinom padavina nešto manjom od 1200 mm.

U Tirani, naprimjer, dva ljetna mjeseca su izuzetno sušna. Sjeverni i istočni brdsko-planinski krajevi imaju prilično jake zime. U tim područjima, često i ljeto bude relativno hladno. Zimi su mnoga mjesta u planinskim područjima odsječena od svijeta zbog velike količine snijega i sniježnih nanosa. Na jugu na obalama Jonskog mora klima je znatno blaža, što je primjetno i zimi koje su tamo obično vrlo blage. U priobalnim područjima zimske količine padavina su dosta veće.[7] U obalnom gradu Saranda godišnje bude gotovo 300 sunčanih dana.

Gradovi[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Spisak gradova u Albaniji
Nešto više od polovine stanovnika Albanije (54%) živi u gradovima.[1] Najveći gradovi u zemlji nalaze se u zapadnim priobalnim nizijama. U većim gradovima posljednjih godina je zabilježen snažan porast broja stanovnika, dok manja mjesta pokazuju smanjenje stanovništva. Naročito se Tirana proširila u okolna područja te danas sa svojim predgrađima i gradom Drač čini metropolsku regiju.

Najveći gradovi u Albaniji
Tirana
Tirana
Drač
Drač
Mjesto Ime grada Okrug Broj stanovnika
1 Tirana Tirana 610.070
2 Drač Drač 299.989
3 Vlorë Vlorë 194.147
4 Elbasan Elbasan 120.703
5 Skadar Skadar 77.075
6 Fier Fier 55.845
7 Korçë Korçë 51.152
8 Berat Berat 32.606
9 Lushnjë Fier 31.105
10 Kavajë Tirana 20.192
Na području današnje Albanije u antičko doba su živjeli Iliri, indoevropski narod koji se pojavio otprilike oko 1000. p. n. e.. Njihov glavni grad bio je Skadar u sjevernozapadnoj Albaniji koji i danas postoji. Rimljani osvajaju područje 9. godine n. e. a teritorija moderne Albanije je podjeljena između rimskih provincija Makedonije, Dalmacije i Epirusa.

Tokom većeg dijela srednjeg vijeka, Albanija pripada Bizantu. Albanci se prvi put spominju 1043. godine kao Albanic. Godine 1204. zbog pomoći u ratovanju protiv Mletaka, Bizant uspostavlja nezavisnu albansku kneževinu Epirus.

Godine 1478. godine, teritoriju današnje albanske države osvaja Osmanlijsko carstvo, ali tek nakon što je slomljen otpor Albanaca pod vodstvom čuvenog Skenderbega. U Osmanlijskom carstvu, Albanci postepeno prelaze na islam. Albanska islamska zajednica je bila podjeljena među sunitima i bektašima.

U drugoj polovini 19. vijeka počinje albanski nacionalni pokret. Godine 1878. osnovan je Prizrenski savez sa ciljem da se napravi nezavisna Albanska država. U to doba napravljena je moderna abeceda albanskog jezika.

Ovaj članak je dio serije o
Historiji Albanije
Porijeklo Albanaca
Srednji vijek
Osmanlijsko doba
Nezavisnost
Komunizam
Moderna Albanija
Albanija 1912. godine dobija svoju nezavisnost od Osmanlijskog carstva. Godine 1928. Ahmed-beg Zogu, sin vođe jednog albanskog plemena, uspijeva nagovoriti parlament da pretvori Albaniju u kraljevinu, a da on postane kralj. Kralj Zogu vlada Albanijom do 1939. godine, kad je osvaja fašistička Italija.

Nakon Drugog svjetskog rata, Albanija postaje komunistička država. Njom vlada Enver Hoxha koji prvo pokušava preuzeti jugoslavenski komunizam, pa onda sovjetski i konačno kineski. Nakon kraja kineske izolacije prema zapadu, Hoxha prekida odnose između Albanije i Kine te upostavlja politiku izolacije Albanije. Ova politika uzrokuje propast albanske privrede.

Enver Hoxha umire 1985. godine a reforme prema demokratiji počinju 1991. godine nakon pada komunizma širom svijeta. Novi, demokratski ustav usvojen je 1998. godine.

Politika[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Politika Albanije
← 2009.Parlamentarni izbori 2013.2017. →
 %
50
40
30
20
10041,4 %
(+0,6 %)31,8 %
(-8,4 %)10,4 %
(+5,6 %)3,0 %
(+0,9 %)2,6 %
(+1,7 %)0,9 %
(-0,2 %)0,5 %
(n. k.)9,4 %
(-0,7 %)
PS
PDSh
LSI
PR
PDIU
PBDNJ
PKD
Ostali
2009.  2013. 
Raspodjela zastupnika u
albanskoj skupštini
65
16
1
1
4
3
50
65 16 1 1 4 3 50
Od ukupno 140 mandata na pojedine partije otpada:
  PS: 65
  LSI: 16
  PBDNJ: 1
  PKD: 1
  PDIU: 4
  PR: 3
  PDSh: 50
Albanija je parlamentarna republika.

Predsjednik[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Predsjednik Albanije
Izvršnu vlast, tj. predsjednika države bira parlament na period od pet godina.

Skupština[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Skupština Albanije
Zakonodavac je skupština Albanije (alb. Kuvendi i Shqipërisë), čijih 140 zastupnika se bira u mandat od četiri godine.

Vlada[uredi | uredi izvor]
Glavni članci: Vlada Albanije i Premijer Albanije
Vlada Albanije, na čelu sa premijerom, odgovara također parlamentu za svoj rad.

Ustav[uredi | uredi izvor]
Albanije je 2000. godine osnovala Ustavni sud po uzoru na Njemačku, koji se u nedavnim političkim krizama pokazao kao stabilizirajući faktor. Ustav države koji je trenutno na snazi usvojen je 28. novembra 1998. nakon referenduma.

Izbori[uredi | uredi izvor]
Na ranijim demokratskim izborima, naročito onim prije 2007. dešavale su se razne nepravilnosti koje su međunarodni posmatrači vrlo negativno ocijenili. Tek su parlamentarni izbori 2013. bili prvi koji su prošli bez većih neregularnosti te na kojima su stranke gubitnice priznale izborni poraz, što se ranije nikad nije desilo, a za organizaciju tih izbora Albanija je pohvaljena na međunarodnom nivou. Na parlamentarnim izborima održanim 3. jula 2005. pobijedila je tada opozicijska Demokratska stranka Albanije (PDSh) na čijem čelu je bivši predsjednik Sali Berisha, ali nisu uspjeli osvojiti apsolutnu većinu u parlamentu. Zbog brojnih prigovora i neophodnih ponavljanja brojanja u tri izborna okruga, zvanični rezultat izbora potvrđen je i objavljen tek početkom septembra 2005. Berisha je tada postao premijer Albanije. Međutim, na lokalnim izborima 18. februara 2007. Berishina Demokratska stranka zabilježila je poraz.

Na općinskim izborima 2011. Berisha i Demokratska stranka ponovno su ostvarili pobjedu. Između ostalih, njegova stranka je dobila većinu u općinskom vijeću i mjesto gradonačelnika Tirane, gdje je od 2000. vladao Edi Rama. Prije parlamentarnih izbora 2013. u aprilu je LSI (Socijalistički pokret za integraciju) napustio koaliciju sa Demokratama formiranu 2009. te se pridružio Socijalistima. Na tim izborima pobjedu je odnijela koalicija pod vodstvom Socijalista sa glavnim kandidatom Edijem Ramom, koji je postao Berishin nasljednik na mjestu premijera.

Političke stranke[uredi | uredi izvor]
Politika u Albaniji obilježena je djelovanjem dvije velike stranke: Demokratske stranke Albanije (PD) i Socijalističke stranke Albanije (PS). PD je nastala 1990. iz protivkomunističkih studentskih pokreta, dok je PS stanka nasljednica Stranke rada Albanije, koja je zemljom vladala gotovo 50 godina tokom socijalističke diktature njenog predsjednika Envera Hoxhe. Danas, da bi neka stranka došla do apsolutne većine u parlamentu, po pravilu bira koalicijskog partnera, pri čemu pojedine manje stranke političkog centra već bile uključene u demokratske i socijalističke vlade.

Političke stranke, uz izuzetak Kršćansko-demokratske stranke, ne zastupaju niti jednu religiju. Demokrate imaju pretežnu većinu u gegijskom dijelu sjeverne Albanije, dok Socijalisti imaju više pristalica uglavnom u toskijskom jugu. Grčka i makedonska manjina formirale su zajedničku Ujedinjenu stranku za ljudska prava (PBDNJ). Druge manje stranke su nastale pretežno izdvajanjem raznih struja iz dvije najveće stranke.

Vojska[uredi | uredi izvor]

Patrolni brod Iliria Albanske obalne straže
Albanska vojska se gotovo raspala nakon pobune i nemira u zemlji 1997. godine. Zbog tih događaja, vlada je 2001. započela desetogodišnji program reformi, kako bi vojsku dovela na tehnološki viši nivo te je profesionalno usavršila. Nova albanska vojska sastoji se iz 14.500 aktivnih vojnika i 5.000 u rezervnom sastavu. Novost je i da je Albanija ukinula obavezu služenja vojnog roka te danas raspolaže isključivo sa profesionalnim vojnicima.[8] Izdaci za odbranu 2011. bili su u visini 1,52% BDP-a.[9]

Administrativna podjela[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Administrativna podjela Albanije
Albanija je podijeljena u 12 okruga (qark na albanskom). Regije su dalje podijeljene u 36 oblasti („rrethe“ na Albanskom). Glavni grad, Tirana, ima specijalan status.

Broj Okrug Distrikt Glavni grad
1 Berat Berat, Kuçovë, Skrapar Berat Podjela albanije na okruge
2 Diber Bulqizë, Dibër, Mat Peshkopi
3 Drač Durrës, Krujë Drač
4 Elbasan Elbasan, Gramsh, Librazhd, Peqin Elbasan
5 Fier Fier, Lushnjë, Mallakastër Fier
6 Đirokaster Đirokastër, Përmet, Tepelenë Đirokastër
7 Korče Devoll, Kolonjë, Korçë, Pogradec Korçë
8 Kukes Has, Kukës, Tropojë Kukës
9 Leže Kurbin, Lezhë, Mirditë Lezhë
10 Skadar Malësi e Madhe, Pukë, Shkodër Skadar
11 Tirana Kavajë, Tiranë Tirana
12 Vlore Delvinë, Sarandë, Vlorë Vlorë
Već cijeli niz godina Albanija se nalazi u jednom teškom procesu privredne transformacije sa ranije centralno-planske socijalističke u modernu, otvorenu tržišnu ekonomiju. Nakon teške krize 1990tih, privreda je postepeno bilježila oporavak: mnoga država preduzeća su privatizirana, izgrađeni pravni okviri poslovanja, stopa inflacije stabilizirana, smanjena je stopa nezaposlenosti a bruto nacionalni proizvod i prosječni mjesečni dohoci radnika povećani. Sektor turizma je zabilježio snažan porast prihoda. Infrastruktura je značajno poboljšana. Nacionalna ekonomija raste iz godine u godinu, a tokom finansijske krize 2007. Albanija je, za razliku od većine drugih evropskih država, čak zabilježila i rast privrede.[11] Broj građana koji žive ispod granice siromaštva je smanjen, a od 2008. uvedena je proporcionalna (jedinstvena) stopa poreza od 10%, koja je među najnižim u Evropi.

Ipak, u Albaniji još uvijek postoje brojni strukturalni problemi. Stopa nezaposlenosti je još uvijek relativno visoka, tako naprimjer u periodu juli-septembar 2010. iznosila je 13,5%. Iz ove stope izuzete su osobe koje rade u poljoprivredi, jer se ne smatraju nezaposlenim. Prema podacima Svjetske banke 2008. godine bilo je 12,4% albanskog stanovništva koji su se smatrali siromašnim.[12] U 2006. prosječna mjesečna primanja iznosila su 28.322 leka (približno 225 eura).[13]

Jedan od većih problema u zemlji je i slaba infrastruktura. Iako su glavne saobraćajne veze znatno obnovljene i izgrađene, veći dio transportnih puteva u planinskim krajevima je i dalje u veoma lošem stanju. U tim područjima opskrba vodom je također ograničena na nekoliko sati dnevno, a česti su i prekidi napajanjem električnom energijom. Zbog ovih problema u ruralnim područjima, mnogi stanovnici su napustili sela i odselili bilo u gradove ili čak u inostranstvo.

U 2010. bruto domaći proizvod iznosio je oko 11,955 milijardi US$, po tekućim cijenama. Sve do 2008. BDP je rastao izuzetno brzo u pojedinim periodima daleko iznad 5% (po realnim cijenama).[14] Rast privrede u tim godinama zasivao se na velikoj aktivnosti u oblasti građevinarstva, ali i sitnih preduzeća i uslužnih djelatnosti. Međutim, zbog izražene energetske krize, poljoprivreda, rudarstvo i industrija su zabilježili smanjenje proizvodnje, te su vrlo sporo napredovale.

Trgovina[uredi | uredi izvor]
U 2011. izvoz je iznosio 1,954 milijardu US$ dok je uvoz iste godine iznosio 5,076 milijarde US dolara. Iz ovog proizilazi trgovački deficit od 3,122 milijarde US dolara odnosno 24,3% BDP-a.

Najvažniji izvozni partneri Albanije u 2010. bili su Italija (48,8 %), Kina (8,4 %), Turska (6,7 %), Grčka (5,6%), Španija (5,4%) i Indija (4,9%). Najviše se uvozila roba iz Italije (34,8 %), Grčke (12,9 %), Kine (6,2%), Turske (6,0%) i Njemačke (4,6%). Iz Albanije se najviše izvozi hrana, hrom, tekstilni proizvodi, sirova nafta, asfalt i pamuk. U uvozu također dominiraju prehrambeni proizvodi, mašine, hemikalije, tekstil i druga potrošna roba.[10]

Budžet[uredi | uredi izvor]
Budžet Albanije 2009. obuhvatio je izdatke u vrijednosti od oko 4,1 milijarde US dolara, dok su budžetski prihodi iznosili oko 3,36 milijarde US dolara. Iz toga proizilazi budžetski deficit u visini oko 6,3% BDP-a.[10] Javni dug u 2009. iznosio je 6,44 milijarde US dolara odnosno 54,9 % BDP-a.[10]

Plan budžeta za 2012. godinu predviđao je izdatke u visini od 28,7% BDP-a te prihode u visini od 25,7% BDP-a. Prema tome, budžetski deficit je iznosio oko 3% BDP-a.[15] Te godine udio javnih izdataka u budžetu (u %) bio je raspoređen, između ostalih, u sljedeće oblasti:[6]

zdravstvo: 9,71 %
obrazovanje: 11,70 %
odbrana: 3,31 %
Demografija[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Demografija Albanije
Popis stanovništva
[1][6][10][16][17]
Godina Broj
2012 2.815.749
2011 2.800.138
2001 3.069.275
1989 3.182.400
1979 2.590.600
1969 2.068.200
1960 1.626.300
1950 1.218.900
1945 1.122.000
1930 833.600
1923 814.400

Starosna piramida stanovništva 2005.
Prema popisu stanovništva koji je proveden u Albaniji u oktobru 2011, zemlja je imala 2.800.138 stanovnika. To predstavlja smanjenje broja stanovništa za preko 8% u periodu od 2011. godine, što je pravdano velikim iseljavanjem stanovnika. Prvi put u njenoj historiji, manje od polovine stanovnika živjelo je na selu (46,5%).[1] Ministarstvo unutrašnjih poslova Albanije objavilo je u decembru 2015. da je u registru stanovnika upisano više od 4,4 miliona osoba. Međutim, većina tih osoba živi u inostranstvu.[18]

U doba komunističke vlasti u zemlji, ona je stalno vršila procese industrijalizacije i urbanizacije zemlja, ali i pored toga velika većina Albanaca je prije 1990. i dalje živjela na selu. To i danas obilježava mentalitet mnogih ljudi i u gradovima, čak i onih koji nisu doselili u grad, već njihovi roditelji ili, u svakom slučaju, neko od rođaka još i dalje živi na selu. Tradicionalna srednja klasa stanovništva u Albaniji je i dalje rijetka. Moderna građanska kultura postojala je početkom 20. vijeka samo u većim gradovima poput Skadra, Korçe, Drača i Đirokastra. Tek od 1920tih njima se pridružuje nova albanska prijestonica Tirana. Komunisti su odbijali građansku samosvijest ovih gradova te su nakon 1945. značajno uništili građanska kulturna dostignuća.

Vrijeme nakon prekretnice 1990. donijelo je velike demografske promjene. S jedne stane, stotine hiljade Albanaca je bilo legalno ili ilegalno otišlo u Italiju, Grčku, druge zemlje EU ili Sjevernu Ameriku, dok je s druge strane uslijedila velika unutrašnja migracija, "bijeg" sa sela u gradove, u kojem su stanovnici planinskih naselja i sela doselili u gradske centre. Albanska vlada je 2004. objavila podatak da se broj emigranata popeo na jedan milion za manje od 15 godina.[17] Međutim, i pored odseljavanja broj stanovništva u glavnom gradu Tirani i lučkom gradu Draču zabilježio je ogroman porast zbog unutrašnjeg doseljavanja. Tirana je sa 250 hiljada stanovnika 1990. porasla na 600.000 danas. Sela i mali gradovi su gotovo pusti. U brdima i na jugu zemlje postoje brojna sela u kojima niko ne živi.[19]

Iako su Albanci prije 1990. imali najvišu stopu prirodnog prirasta u Evropi (kontracepcijska sredstva su bila zabranjena), danas su sa 1,32 rođena djeteta po jednoj ženi daleko ispod evropskog prosjeka od 1,5 djeteta po ženi. Glavni grad ima čak i niži prosjek od oko 1 djeteta po ženi, što je daleko najniža vrijednost među većim evropskim gradovima. Ova okolnost zajedno sa nezaustavljivim odseljavanjem stanovništva doveli su do brzog starenja albanskog stanovništva, koje, zbog još uvijek velikog udjela mlađe populacije od 15 do 30 godina starosti, nije značajnije izraženo. U međuvremenu prosječna starost stanovništva porasla je na 35,3 godine.[1]

Etničke grupe[uredi | uredi izvor]
U etničkom smislu, Albanija ima prilično ujednačeno (homogeno) stanovništvo. Albanci, prema podacima s popisa 2011, predstavljaju najveći etničku grupu sa 82,58% stanovništva.

Na istom popisu 13,96% stanovništva nije dalo odgovor u smislu etničke pripadnosti. Ostalih 1,58% stanovništva dalo je nevaljan ili neodređen odgovor. Na osnovu velikog udjela ovako nedorečenih odgovora, čije uzroke treba tražiti u brojnim pozivima na bojkot od strane organizacija etničkih manjina, ovi podaci, prema riječima Dhimitëra Doke,[20] ne predstavljaju jasnu i nedvosmislenu sliku etničke strukture stanovništva Albanije.

Prema odgovorima datim na popisu stanovništva, Grci sa 0,87% stanovništva predstavljaju najveću etničku manjinu a žive pretežno na jugu zemlje. Romi i Vlasi (Arumuni) također žive u Albaniji, obje grupe sa po 0,3% stanovništva zemlje. Međutim njihovi pripadnici žive u cijeloj zemlji, vrlo raspršeno, a veće zajednice su koncentrirane u većim gradovima te u južnim dijelovima zemlje. Poslije njih slijede etnički Makedonci sa 0,2% stanovništva Albanije, koji žive u nekim selima duž državne granice prema Makedoniji. Kao Balkanski Egipćani izjasnilo se 0,12% stanovništva. Ova zajednica uglavnom živi u većim gradovima, a u etničkom smislu su se izdvojili iz Roma. Relativno mala manjina je 0,01% Crnogoraca. Oni žive uglavnom na sjeverozapadu Albanije prema granici sa Crnom Gorom. Pored navedenih, sve ostale etničke grupe u zemlji sačinjavaju ukupno 0,09% stanovništva.

Bošnjaci sa oko 10.000 pripadnika također predstavljaju jednu od manjina u Albaniji. Njih oko 3.000 živi u regiji između Drača i Tirane, tačnije u naseljima Borak i Šijak. Oni su tamo i dalje zadržali svoj nacionalni identitet i jezik.[21] Međutim, na popisu stanovništva 2011. njihov broj nije iskazan zasebno.[1]

Flora i fauna[uredi | uredi izvor]

Suri orao (Aquila chrysaetos, alb. Shqiponja) – simbol Albanije
Albanija se nalazi u području gdje je, između ostalog, prisutan i veliki broj biljnih vrsta. Albanska flora ima 3.221 poznatu vrstu, od čega je 489 endema karakterističnih za Balkansko poluostrvo, dok 40 vrsta raste samo u Albaniji.

U obalnom pojasu rastu palme, narandže i limun. U dubokim riječnim dolinama koji protiču kroz gorje rastu velike šume oraha i badema. U šumama na sjeveru zemlje rastu između ostalih jele, smrče, hrastovi, bukve i javor. Za Albaniju su naročito karakteristične hrastove šume koje čine oko petinu svih šuma u zemlji. Na toplijem jugu države i u priobalnim nizijama rastu borovi, lipe i masline. Sredozemni grmovi (makija) rasprostranjeni su sve do nadmorske visine od 800 m, a osim njih i lovor, eukaliptus i smokva.[22]

U velike površine netaknute okoline, Albanija čini životni prostor velikom broju rijetkih ptica kao i drugim životinjama, koje su u ostalim područjima ovog dijela Evrope već nestale. U zabačenim planinskim područjima žive vukovi, euroazijski ris, lisice, jeleni, divlje koze i divlje svinje. Broj smeđih medvjeda je krajem 1990ih znatno opao.[23] Osim toga u Albaniji živi više od 350 vrsta ptica, između ostalih to su jastrebovi, orlovi i lunje. Vlažna i močvarna područja duž obale i jezera su važne stanice za mnoge ptice selice. U albanskim vodama i moru živi oko 260 ribljih vrsta kao i neke rijetke vrste kornjača poput velike želve (Chelonia mydas) i glavate želve (Caretta caretta).[24]

Međutim, u Albaniji je u posljednjih 25 godina zabilježen pad biološke raznolikosti. Dvije biljne i četiri životinjske vrste su već izumrle. Kod 27 vrsta sisara, 89 vrsta ptica, šest vrsta riba i 4 biljne vrste zabilježen je pad broja jedinki za više od polovine.[24]

Prirodna okolina[uredi | uredi izvor]
Albanija je dom velikom broju biljnih i životinjskih vrsta, ali se istovremeno bori sa cijelim nizom ekoloških problema, između ostalih nelegalnim lovom i ribolovom, prekomjernim izlovom ribe, nelegalnom sječom šuma i njihovim krčenjem te prekomjernom ispašom pašnjaka. Prema podacima iz 2002, 3,6% površine zemlje je bilo zaštićeno u okvirima rezervata ili nacionalnih parkova dok je 2010. taj postotak narastao na 9,9.[25] Albanija pripada takozvanom "Zelenom pojasu Evrope" te se nalazi u "Plavom srcu Evrope".[26][27]

Nacionalni parkovi[uredi | uredi izvor]
U Albaniji postoji 14 nacionalnih parkova, koji zauzimaju oko 6,9% površine zemlje, te pomorski nacionalni park Karaburun-Sazan. Najveći po površini su nacionalni park Prespansko jezero, nacionalni park Šebenik-Jablanica i nacionalni park planine Dajtit. Parkovi su mjesta gdje rastu brojne ugrožene biljne vrste i utočište za brojne ugrožene životinjske vrste, a smatraju se mjestima netaknute prirode. Međutim, nedostaje efektivan i praktičan način zaštite tih područja. Pojedini nacionalni parkovi su također i omiljena turistička odredišta.

Kultura[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Kultura Albanije
Sport[uredi | uredi izvor]
Najpopularniji sport u zemlji je nogomet. U najvišem rangu nogmetnog takmičenja, Kategoria Superiore, takmiči se 12 klubova. Do danas najviše titula šampiona ostvario je klub iz Tirane KS Dinamo Tirana. Nogometna reprezentacija Albanije ostvarila je najvišu pobjedu u Balkanskom kupu 1946. godine. Također, po prvi put se 2015. kvalificirala na Evropsko prvenstvo u nogometu. Osim nogometa, u zemlji su popularna košarka, odbojka i streljaštvo. Posljednjih godina, automobilske utrke također dobijaju na popularnosti.

Albanija je članica UEFA, FIFA i Međunarodnog olimpijskog komiteta. Tek 2013. u Tirani je održano neko značajnije međunarodno takmičenje i to Evropsko prvenstvo u dizanju tegova.

Filatelija[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Filatelija u Albaniji
Prva poštanska marka Albanije izašla je 5. maja 1913. godine, gotovo šest mjeseci nakon proglašenja nezavisnosti. Tiskana je jedna marke sa nominalnom vrijednošću od 1 groša, odnosno 1 turske pjastre Marke su bile zapravo službeni okrugli pečat Ministarstva pošte Albanije, sa albanski dvoglavim orlom kao grbom, tekstom MINISTERIA E POST-TELEG E TELEFONËVET u crnoj boji i bez naznačene nominalne vrijednosti. Ukupno je tiskano 2232 komada. Drugo izdanje izašlo je 1. juna, a varijacija te marke 14. oktobra 1913. Radi se ponovo o pečatu, ali bez grba sa nominalnom vrijednošću od jednog groša. Varijanta iz juna je tiskana u karnetima od 45 komada, a na poštanskim šalterima je rezana u približno kvadratične marke, a marke su zbog teksta zarotiranog za 45° lijepljene tako da je zarotirani vrh kvadrata bio dolje. Postoje varijante u crnoj i plavoj boji. Drugo izdanje je perforirano iglom šivaće mašine, a perforacije su obilježavane grafitnom olovkom. Tiraž junske serije bio je 1643 komada, a oktobarske oko 800. Petnaest dana kasnije 16. juna izlazi serija od 8 maraka, koje su marke Osmanlijskog carstva iz 1908, 1909 i 1911. godine, na kojima je ručno utisnut crni pečat u obliku albanskog dvoglavog orla. Nominalna vrijednost je od 2, 5, 10 i 20 para, 1, 2, 2½, 5, 10, 25 i 50 pjastri. Marke su u raznim bojama, a pored orla u donjem dijelu marke je polukružno utisnuto albansko ime Albanije SHQIPËNIA. Tiraž ove serije bio je od 11.375 komada za marku sa nominalnom vrijednošću od 1 pjastre (plave boje), do 16 komada za najvrijedniju marku sa nominalnom vrijednošću od 50 pjastri u naranđastosmeđoj boji. Ova serija je jedna od najvrijednijih albanskih maraka, te vrijednost na tržištu za visoke nominalne vrijedosti, u zavisnosti od kvaliteta, prelazi nekoliko desetina hiljada eura.


Marka br. 5 iz serije od 16. juna 1913. godine[a]


Marka br. 6 iz serije od 16. juna 1913. godine[a]


Marka br. 18 iz serije od 25. oktobra 1913. godine[a]


Marka br. 21 iz serije od 25. oktobra 1913. godine[a]


Marka br. 29 iz serije od 1. decembra 1913. godine[a]
Sve do uvođenja nove albanske valute albanskog franka, albanske marke su imale nominalne vrijednosti u turskoj pjastri ili u manjim jedinicama parama. U decembru 1913. izlazi serija od 6 maraka sa motivom Skenderbega sa nominalnim vrijednostima od 2, 5, 10, 25, 50 qintara, kao stotog dijela franka i 1 franka. Marke imaju štamparsku grešku jer je ime Skenderbega umjesto Skanderbegu oštampano Skanderbergu. Ova serija je poznata u manjoj količini (oko 50 kompleta) sa pečatom Shkoder i Lezkë u zlatnoj boji. Tiraž je bio 500.000 sa niže vrijednosti, a 100.000 za marku od 1 franka.[28]

Praznici i blagdani[uredi | uredi izvor]
Nova godina (Festat e Vitit të Ri) - 1. i 2. januar
"Dan ljeta" (Dita e Verës, paganski praznik) - 14. mart
Uskrs / Vaskrs (Dita e Pashkës) - varijabilan datum
Praznik rada (Dita Ndërkombëtare e Punëtoreve) - 1. maj
Bajram (Kurban i Ramazanski) (Dita e Bajramit) - varijabilni datumi
Dan beatifikacije Majke Tereze (Dita e Lumturimit të Nënë Terezës) - 19. oktobar
Dan nezavisnosti i dan zastave (Dita e Pavarësisë dhe Festa e Flamurit) - 28. novembar
Dan oslobođenja (Dita e Çlirimit) - 29. novembar
Nacionalni dan mladosti (Dita Kombëtare e Rinisë) - 8. decembar (povodom pada komunističkog režima)
Božić (Krishtlindjet) - 25. decembar